Overslaan en naar de inhoud gaan
Fintro Literatuurprijs2016 logo
  • Twitter
  • Facebook
fintro.be Boek.be
Menu
Fintro Literatuurprijs2016 logo
  • De vakjury
    23 januari
  • De longlist
    13 maart
  • De shortlist
    6 april
  • De lezersjury
    10 april
  • De slotshow
    14 mei
afbeelding van Geert Decock

Geert Decock

Ik lees niet alleen zeer graag, ik praat en discussieer er ook graag over. En elke bijdrage van een gemotiveerde lezer is per definitie uniek.
  • Reactie op "Hoogmoed" van Richard Hemker:
    Als ik jouw reactie lees wordt ik helemaal warm. Ja, dit was voor mij ook het boek waarin ik het diepst ben gegaan, dat mij het meest heeft uitgedaagd en geëmotioneerd. Dit boek verdient absolute promotie. Nochtans, uit alle reacties die ik lees, duidelijk geen prijs van de lezersjury. Maar waarom niet van de professionele jury?
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Reactie op "Het smelt" van Lize Spit:
    Een late reactie, op de valreep. Maar ik ben en blijf enthousiast. Ik las het boek ondertussen zo'n jaar geleden en hield het nu - voor het herlezen - over tot het laatst. Wat ik nu wel voel is dat het echt compacter had gekund, een gevoel dat wellicht mee bepaald is door de tijdsdruk die er nu wel was, en natuurlijk ook omdat het allemaal al eens is gepasseerd. Mij trof vooral de koele manier waarop de gevoelens worden verwoord, kil en afstandelijk, hard, pijnlijk. Vaak moest ik - meestal op het eind van een hoofdstuk - even diep ademen, het moment waarop de beschreven gebeurtenissen in een reflectie worden neergezet. De mooiste rol is voor Tesje weggelegd, haar handelen is bijzonder filmisch beschreven, zij is - veel meer dan de jongens - het ware geweten van Eva. Alleen al de keren dat Eva Tesje opbelt, om in te haken vooraleer er verbinding is, tot aan het ultieme moment. De taal is eenvoudig, maar de haast nonchalante reflecties zijn bij momenten subliem. In het begin al : "Het bleven zinnen die te hard hun best deden"; "er zit geen tijd tussen tijd"; "in de anatomie van schouders zit, in tegenstelling tot in die van wenkbrauwen, net niet genoeg plaats voor nuance". Of al iets verder in het verhaal: "Zonder dat we een woord zeiden, had ze me al haar geheimen verklapt" en "ik was de korst op de wonde, die moest loskomen zonder dat eraan gekrabd mocht worden". Of over haar vader: "zijn rug is het enige deel van zijn lichaam dat ik durf aan te kijken, dat ik niets kwalijk neem - het is zijn dode hoek". Daar blijf je toch even bij stilstaan, ook al heb je nog een paar honderd bladzijden te gaan. Het verhaal zelf, ja, ook dat is zeer mooi geconstrueerd, de spanning wordt opgebouwd, ik had zelfs vrij lang geen idee wat de functie van het ijsblok zou zijn. Maar zelfs bij de tweede lezing, als je het al allemaal weet, blijft die spanning aanwezig, en dat mààkt het voor mij echt wel. Een vergelijking met de andere boeken is moeilijk te maken, al heb ik het al eens geprobeerd. Ik blijf uiteindelijk - ook na de tweede lezing - bij mijn keuze : Lize Spit verdient de prijs.
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Reactie op "Oksana" van Donald Niedekker:
    Ik heb het boek graag (en in het begin zelfs zeer graag) gelezen. Het blijft mij verwonderen hoe vaak boeken anders worden gelezen en geapprecieerd. Ook deze Oxana. Ikzelf hou zeker wél van de tijdsprongen in het verhaal. Vrij snel is duidelijk waar het verhaal eindigt, zodat je niet meer benieuwd moet lezen hoe het afloopt, maar volop kunt meegaan in de emoties van het ik-personage. En ik heb ook wél genoten van de korte tussenfragmenten. Het zijn haast altijd schitterende reflecties, die je even doen stilstaan, doen her-lezen, waardoor het verhaal de tijd krijgt om bij de lezer meer diepgang te verwerven. Het schitterende blokje over de lach (54, hierboven al geciteerd). Maar ook 98 en 129 ("de stier staat paf voor een klaproos") en 186. En in het begin het blokje "De zon was zwart en de dood bloosde van levenssappen", al op bladzijde 10. Het had net zo goed (of beter) de laatste bladzijde kunnen zijn. In de tijdslijn zeker, maar ook als ultieme emotie : "het zwart van de doodblozende appel gaat over in het zwart van de black out. Het zwart dat er altijd is, overal, in ieder van ons (...)". Het boek is voor mij zeer sterk van start gegaan (het bezoek aan de moeder bv is pakkend geschreven), maar kan het ritme niet echt aanhouden. Het gunstige effect van de tijdsprongen gaat na verloop van tijd verloren, het wordt een eerder beschrijvend verhaal van vrouwenhandel, gelukkig bij momenten nog even onderbroken bv voor het "pulken van de pitjes uit de zaadlijsten van een paprika". Het mooie van literatuurprijzen is dat je nieuwe dingen ontdekt. Ik had van Donald Niedekker niet eerder gehoord, maar zijn taal en stijl maken me benieuwd naar meer. Wellicht geen winnaar, maar toch een terechte selectie.
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Reactie op "Wil" van Jeroen Olyslaegers:
    Ik las Olyslaegers voor het eerst in december 2016. Ik had er wel wat moeite mee. Ik heb het niet zo meteen voor zijn taalgebruik. En ook de expliciete geweldscènes -hoewel ik aanneem dat de weergave best waarheidsgetrouw zou kunnen zijn - lees ik liever niet. Ik heb zelfs getwijfeld om het boek opzij te leggen, hoewel ik dit maar zelden doe. En ook deze keer was ik tevreden dat ik het heb uitgelezen - ik heb ondertussen ook een redelijk deel opnieuw gelezen. Olyslaegers heeft zijn hoofdpersonage alles bij mekaar wel mooi in kaart gebracht. Als "smeerlap" en "tweezak" - een Antwerps begrip? - kan hij bij de lezer (elke lezer?) nog op enige (h)erkenning rekenen, daar waar hij zijn eigen (over)leven laat voorgaan op politiek correcte keuzes en vriendschappen. In het slothoofdstuk vallen nog wat puzzelstukken mooi op hun plaats, waarna je mee met het hoofdpersonage verweesd achter blijft. Een sterk verhaal, maar - ik blijf erbij, ook na het (deels) herlezen - niet de schrijfstijl die me echt kan bekoren.
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Reactie op "Hoogmoed" van Richard Hemker:
    Ik heb het boek van vorig weekend uit, ik heb nog even gewacht voor een reactie, maar ik blijf bij mijn oordeel : ik vind dit een schitterend boek. Moeilijk geschreven, complexe zinsbouw, vreemde woorden, een niet onmiddellijk toegankelijke leefwereld. En toch, ik heb er bij momenten, en met behoorlijk wat inspanning, toch mateloos van genoten. Sommige zinnen moet je minstens twee keer lezen om ze te begrijpen, en dan een derde keer om de tongstreling te proeven, maar dan kan het zoveel genoegen verschaffen. De mythische verhalen tussendoor : bij eerste lezing quasi onverstaanbaar, ze dragen ook niets bij tot de verhaallijn, maar bij her(her)lezing een waar genot: gewoon de jonge jager Endymion nog eens lezen (p.103), kijk ik doe het meteen opnieuw. Toen ik het boek vastnam was ik gecharmeerd door de cover, maar ik wist niet meer hoe het kwam, of van waar ik het beeld kende. Op de flap staat wel iets van "omslagontwerp", maar zonder enige uitleg; net als de vermelding auteursfoto, die dan nergens te vinden is. Je zou bijna durven vermoeden dat de auteur dit twee keer zo bedoeld heeft, je moet zelf op zoek gaan naar de tuffatore, en tegelijk ook naar de auteur die de duikspong uitvoert? Het boek daagt ook uit om totaal gewiste kennis terug op te zoeken. Pfeijffer stuurde mij kort geleden (met Peachez) terug naar de kerkvaders, nu komen we weer bij Plato uit (Koen Peeters had het n.a.v. zijn laatste boek deze week trouwens ook over de daimon). Die verdwenen kennis terugvinden, ook dat kan zoveel deugd doen. Dankzij Fintro, want anders had ik dit boek nooit gelezen (ik had er zelfs nog niets van opgemerkt). Wellicht is dit het boek dat het meest discussies oplevert, minstens de grootste voor- en tegenstanders kent. Voor mij is het top, zeker het beste van de Hollandse kant. Maar het allerbeste? Ik ga nu nog Spit eens terug lezen, het is iets te lang geleden om de boeken goed naast mekaar te kunnen zetten. Als mijn emotie dezelfde is als bij de eerste lezing dan zal het toch Spit worden, maar met Hemker als een zeer sterke tweede.
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Reactie op "Rivieren" van Martin Michael Driessen:
    Geen idee wat zonet gebeurde. Al tikkend wordt ik er in mijn voorlaatste zin uit gegooid en dan zie ik dat mijn tekst er vier keer opstaat. Dank aan de eindredactie om dit even op te ruimen. En bij het volgende boek beloof ik wat korter van stof te zijn. G.
    Bekijk in detail
    Bekijk alle reacties
    • beantwoorden
  • Boek.be
  • De vakjury
    23 januari
  • De longlist
    13 maart
  • De shortlist
    6 april
  • De lezersjury
    10 april
  • De slotshow
    14 mei
Boek.be logo    Fintro Literatuurprijs2016 logo

© 2011-2016 . Huis van het Boek
Te Boelaerlei 37, 2140 Borgerhout

Cookiebeleid