Een late reactie, op de valreep. Maar ik ben en blijf enthousiast. Ik las het boek ondertussen zo'n jaar geleden en hield het nu - voor het herlezen - over tot het laatst. Wat ik nu wel voel is dat het echt compacter had gekund, een gevoel dat wellicht mee bepaald is door de tijdsdruk die er nu wel was, en natuurlijk ook omdat het allemaal al eens is gepasseerd. Mij trof vooral de koele manier waarop de gevoelens worden verwoord, kil en afstandelijk, hard, pijnlijk. Vaak moest ik - meestal op het eind van een hoofdstuk - even diep ademen, het moment waarop de beschreven gebeurtenissen in een reflectie worden neergezet. De mooiste rol is voor Tesje weggelegd, haar handelen is bijzonder filmisch beschreven, zij is - veel meer dan de jongens - het ware geweten van Eva. Alleen al de keren dat Eva Tesje opbelt, om in te haken vooraleer er verbinding is, tot aan het ultieme moment. De taal is eenvoudig, maar de haast nonchalante reflecties zijn bij momenten subliem. In het begin al : "Het bleven zinnen die te hard hun best deden"; "er zit geen tijd tussen tijd"; "in de anatomie van schouders zit, in tegenstelling tot in die van wenkbrauwen, net niet genoeg plaats voor nuance". Of al iets verder in het verhaal: "Zonder dat we een woord zeiden, had ze me al haar geheimen verklapt" en "ik was de korst op de wonde, die moest loskomen zonder dat eraan gekrabd mocht worden". Of over haar vader: "zijn rug is het enige deel van zijn lichaam dat ik durf aan te kijken, dat ik niets kwalijk neem - het is zijn dode hoek". Daar blijf je toch even bij stilstaan, ook al heb je nog een paar honderd bladzijden te gaan. Het verhaal zelf, ja, ook dat is zeer mooi geconstrueerd, de spanning wordt opgebouwd, ik had zelfs vrij lang geen idee wat de functie van het ijsblok zou zijn. Maar zelfs bij de tweede lezing, als je het al allemaal weet, blijft die spanning aanwezig, en dat mààkt het voor mij echt wel. Een vergelijking met de andere boeken is moeilijk te maken, al heb ik het al eens geprobeerd. Ik blijf uiteindelijk - ook na de tweede lezing - bij mijn keuze : Lize Spit verdient de prijs.

Ik las Olyslaegers voor het eerst in december 2016. Ik had er wel wat moeite mee. Ik heb het niet zo meteen voor zijn taalgebruik. En ook de expliciete geweldscènes -hoewel ik aanneem dat de weergave best waarheidsgetrouw zou kunnen zijn - lees ik liever niet. Ik heb zelfs getwijfeld om het boek opzij te leggen, hoewel ik dit maar zelden doe. En ook deze keer was ik tevreden dat ik het heb uitgelezen - ik heb ondertussen ook een redelijk deel opnieuw gelezen. Olyslaegers heeft zijn hoofdpersonage alles bij mekaar wel mooi in kaart gebracht. Als "smeerlap" en "tweezak" - een Antwerps begrip? - kan hij bij de lezer (elke lezer?) nog op enige (h)erkenning rekenen, daar waar hij zijn eigen (over)leven laat voorgaan op politiek correcte keuzes en vriendschappen. In het slothoofdstuk vallen nog wat puzzelstukken mooi op hun plaats, waarna je mee met het hoofdpersonage verweesd achter blijft. Een sterk verhaal, maar - ik blijf erbij, ook na het (deels) herlezen - niet de schrijfstijl die me echt kan bekoren.