Inge Galle
Ik leef me steeds in in verhalen en voel me in mijn sas wanneer ik een goed boek lees. Mijn boekenkast puilt al uit, maar er is toch nog altijd plaats voor eentje meer. Ik ben lid van 2 bibliotheken en zit ook in de beheerraad van 1 ervan. Ik probeer ook mensen die minder graag lezen te motiveren en te adviseren bij hun keuze. Een goed boek is als een delicieuze laagjestaart: bij elk hapje ontdek je een nieuwe laag, word je verrast door een nieuw inzicht... en dat zorgt ervoor dat ik écht een natural born boekenwurm ben.
-
Reactie op "Rivieren" van Martin Michael Driessen:De derde van de vijf. Leuk om gelezen te hebben, maar ik werd niet omver geblazen door het boek. De verhalen kabbelen als een rivier, inderdaad, en meanderen hun eigen weg in mijn verbeelding. Ik kan me de verhalen erg visueel voorstellen, maar ik vind de verhaalvorm niet mijn ding (nooit een novelle-liefhebber geweest: alles moet dan zo kort, zo snel gaan, geen tijd voor deftige verhaalop ouw, of einde, of karakterontwikkeling). niet meer of niet minder: vlot geschreven, soms wat clichés (ben ik de enige die de eindes van ver zag aankomen? Zo voorspelbaar...) en niet te dik. Niet moeilijk om te volgen, niet al te veel voorkennis voor nodig. Misschien wel iets voor jongeren die niet graag een 'dik' boek lezen voor hun boekbespreking voor school...
-
Reactie op "Hoogmoed" van Richard Hemker:Ik denk voornamelijk door de algemene sfeer. De herinneringen kwamen in me op toen ik las over het bos, de zoektocht naar zichzelf, het vernoemen van Christoforus - hij die Christus draagt, als een hoogmoedig plan. De naamgeving zal wel niet toevallig zijn, denk ik dan, en die komt ook voor in het werk van Tournier. Ik heb ook het gevoel dat Chris twee 'kanten' heeft: de blije en de neerslachtige, de hoogmoedige en de pessimistische, degene die naar de toekomst kijkt en degene die gevat zit in het verleden. Tegenover zijn vrienden probeert hij loyaal te zijn, maar door een hapering in zijn sociale vaardigheden lopen de amicale relaties stuk.
-
Reactie op "Hoogmoed" van Richard Hemker:Even wat bevestiging geven: ik kan me in veel van jouw woorden goed vinden, Peter. Ik herken ook je 'ik ben er nog niet uit'-gevoel.
-
Reactie op "Hoogmoed" van Richard Hemker:Net uit. Na Oksana wel heel anders! In het begin was ik wat verward, het ging erg stroef en ik heb me moeten aanmanen om door te lezen. Ben dan opnieuw begonnen, en toen ging het vlotter: eens je gewend bent aan de specifieke stijl -lange archaïsche zinnen die me doen denken aan Latijnse teksten uit het middelbaar, om via naamvallen de functies van de woorden te ontrafelen en zo de zinsconstructie te onthullen-, dan lukt het beter. De sfeer is eerder bedrukt. De 'blije momenten' gaven me geen gevoel van vrolijkheid, de bedruktheid blijft over alle hoofdstukken heen wat hangen. Ergens geeft het me de indruk dat het een reeks herinneringen en overpeinzingen zijn van een hoofdfiguur met manisch-depressieve neigingen. Eens ik het einde zag aankomen -de 'clou' waarmee meermaals een boek wordt afgesloten- verloor het voor mij een beetje aan waarde, al was ik wel benieuwd naar de opbouw naar dit ultieme moment. Blij dat ik het heb gelezen, maar het is zeker geen boek dat iedereen zal weten te appreciëren en dat ik dus niet aan veel mensen kan aanbevelen. Ik kreeg herinneringen aan De Elzenkoning tijdens het lezen. Ik kan nog niet precies formuleren waarom allemaal, maar het beviel me wel beter dan Oksana. Op naar nr 3...
-
Reactie op "Oksana" van Donald Niedekker:Zo, dat was de eerste van de shortlist. In 1x uitgelezen afgelopen weekend, niet omdat ik het zo goed vond maar omdat ik bang was 'de draad' kwijt te zijn als ik het zou wegleggen. Mij konden de korte, afwisselende hoofdstukken niet echt bekoren. Ik werd niet in het verhaal gezogen. Mooie taal nu en dan, ja, maar ik verwachtte meer.... het verhaal danste niet, het zoog me niet op en kon bij mij niet veel emoties losweken. De vrouwenhandel (thema doet me altijd denken aan "Zij kwamen uit het oosten" van Chris De Stoop) lijkt een al te gemakkelijk euvel, waar Lena zich emotioneel vlotjes over kan zetten eens ze de vrijheid terug heeft. Ik mis daar emoties, diepgang, overpeinzingen... die ik toch enigszins verwacht na dergelijke ervaring door zo'n jong hoofdpersonage, dat al sinds jonge leeftijd veel te verduren kreeg. Hoe een banaal ongeluk (Tsjernobyl), dat op zich eender waar en wanneer opnieuw zou kunnen voordoen, het leven van zoveel mensen doorheen haalt, ja, dat is een sterke insteek. Ik ben er echter niet van overtuigd dat de levensloop van Lena me meer begrip, medeleven, ... doet krijgen met lotgenoten uit de realiteit. Op dit moment staat "Oksana" alvast niet op mijn "beste boeken alles tijden"-lijstje... Op naar nummer 2!