Ik kende de auteur niet, en 'Oksana' was een ontdekking. Een roman als een ballet met veel vallen en weer opstaan. En de wilskracht die nodig is om een succesvolle ballerina te worden. Wilskracht die Lena kracht geeft. De korte hoofdstukken, niet chronologisch, intrigeren en houden je alert. Van Oksana weten we weinig, maar voor mij staat ze synoniem voor mensen die hun nek uitsteken, die niet zomaar alles accepteren terwijl ze weten dat het voor hen slecht zal aflopen. Oksana zelf doet me denken aan Jean in 'Wil' van Olyslaegers. Poëtische taal, af en toe wat vergezochte beschrijvingen, soms 'wreed' mooi ook. Het hele verhaal ademt eenzaamheid. Niedekker suggereert heel wat en doet een beroep op de voorkennis (Tsjernobyl) en het inlevingsvermogen van de lezer. Mooi gevonden ook : begin en einde van de roman.

"Het smelt" niet gelezen bij het verschijnen omdat ik een hekel heb aan hypes. En vrienden-lezers waren over het algemeen niet erg enthousiast . Nu 'verplichte lectuur', en ik moet bekennen dat ik tweehonderd pagina's lang geïnteresseerd was, wel nooit in mijn nekvel gegrepen. Wat me daarna vooral begon te storen was het voorspelbare, het uitleggerige, de ontelbare details, ...alsof je als lezer niet mee kan denken, geen verbeelding hebt . Sommige passages zijn zo van naaldje tot draadje beschreven dat je bijna geneigd bent ze diagonaal te lezen (kon nu niet natuurlijk). Soms dacht ik dat het om een filmscript ging,.Het vermengen van heden en verleden is goed gevonden, maar lijkt steeds meer op een procedé. En het thrillerachtige einde blijft zo lang uit dat een beetje lezer het al vermoedt/kent.