Het is niet evident aan een boek te beginnen dat je al bijzonder vaak werd aangeraden. Sowieso werden er dan bijna niet te halen verwachtingen gecreëerd, is mijn ervaring. Maar gelukkig kon "Wil" deze waarmaken. Niet alleen is het een razend interessant thema, bovendien wordt het op zo'n wijze voorgesteld dat je als lezer zelf mag/moet/kan oordelen. Dat dit niet makkelijk is, blijkt trouwens aan enkele reacties hier op dit forum. Of je je nu kan verplaatsen in "onzen Wilfried" of niet, het feit dat je zomaar meedraait in machinaties die veel groter zijn dan jezelf, je familie, je dorp, de wereld zelfs is voor mij persoonlijk angstaanjagend. Waarmee ik wil aangeven dat dat wat Olyslaegers misschien net niet schrijft maar wat wel aanwezig is of gesuggereerd wordt het boek nog versterkt. Op het eerste zicht lijkt "Wil" misschien een vlot geschreven verhaal over een thema in een stad waarin iedereen zich wel kan herkennen, dus zeker ook louter plotgedreven lezers, maar het gaat zoveel dieper, als je jezelf toelaat om je voor de keuzes van de personages te plaatsen. Ik krijg wel eens het verwijt dat ik te veel in een boek wil zien, maar de subtiele manier waarop Olyslaegers deze mogelijkheid heeft geschapen, verdient mijn waardering. Ik zou "De aanslag" niet meteen vervangen als "verplichte" lectuur op de middelbare scholen, maar "Wil" is een meer dan volwaardig alternatief en heeft volgens mij ook de gave om door adolescenten "graag" gelezen te worden.

Jouw reactie geeft mijn appreciatie van "Rivieren" perfect weer. Ik heb genoten van dit boek/deze drie novelles die elk op hun eigen manier bevestigen dat aan het (nood)lot niet te ontkomen valt. Als je auteur op gezette tijdstippen ook nog de nodige symboliek in je werk stopt, dan heb je het goed gedaan. Bovendien vond ik het een verrassend fijne leeservaring, net omwille de taalbeheersing en de accurate sfeerschepping, daar waar het toch eerder om drie "droge" thema's gaat. "Rivieren" komt in mijn top drie.