Om er dan maar meteen twee knuppels van te maken. In de helft van het boek aangekomen, vraag ik me toch voortdurend af of ik tot nog toe al iets functioneels gelezen heb. Spit beschrijft véél, maar volgens mij niet allemaal van even véél belang. De afwisselende verhaalniveaus werken niet altijd even goed en soms lijkt het alsof een extra hoofdstuk uit de contemporaine verhaallijn er maar is bijgeflanst 'voor de goede orde'. Voor mij mag het best wat minder houterig. Of de taal zo mooi is, durf ik te betwijfelen. Hier en daar een knappe observatie en een mooie wending, maar of die de rest van de tekst kunnen dragen... Wellicht valt het ook wat in het niets in de grote woordenmassa die het boek is. 'Het smelt' voelt voor mij erg episodisch aan, als een aaneenrijging van losse flodders. De details van 'kneuterig Vlaanderen' zijn hier voor mij dan ook helemaal niet functioneel. (Daar onderscheidt Spit zich volgens mij van de grote klassiekers.) Het leidt me integendeel meer af en me echt volledig in het boek verliezen heb ik alsnog niet meegemaakt. Veel stukken zijn naar mijn mening overbodig en daar durf ik me al eens aan te frustreren. Óf er komt nog een razend goede ontknoping aan, die alles waar ik me tot nu toe aan ergerde in een nieuw licht zet. Óf er komen nog 200 pagina's extra die me het gevoel geven dat ik aan het 'doorbijten' ben voor... niets. Geduld is een deugd en ik wil zeker niet te snel oordelen, maar wat de eerste helft van 'Het smelt' betreft, lijkt het mij niet veel soeps.